Verhalen van mijn pen

Soms is stilstaan de beste vooruitgang die je kunt boeken. Helemaal stil komen te staan en jezelf af te vragen: Waar wil ik nu echt heen? Het is in ieder geval een vraag die mij lang bezig heeft gehouden.

Heel spontaan uit het niets, kreeg ik dit gedicht van een van mijn allerliefste vriendinnetjes. Volg je eigen pad. Ik denk niet dat het uit het niets kwam. Ik was namelijk aan het zwabberen, richting kwijt en koers verloren. Ik wist het even niet meer. Het gedicht...

Het gedicht, De herberg van Rumi staat ingelijst op mijn bureau. Om mij eraan te herinneren, dat al mijn emoties welkom zijn. Natuurlijk heb ik voorkeuren en laat ik sommige emoties echt liever buiten wachten. Nu even niet denk ik dan. Uiteindelijk maak ik plaats voor...

Onderstaand gedicht is één van de signatuurgedichten van Phoenix opleidingen in Utrecht. Dit gedicht verteld mij: Dat als je je pijn, je verdriet, je gemis, een naam geeft. Het helemaal aanneemt in jou. Je het daarna kunt loslaten omdat het gezien is. WAAROM HEBBEN...

Beter een heel mens dan een goed mens. Volgens Carl Gustav Jung, psychoanalyticus en mysticus, is het belangrijk dat we onszelf helemaal accepteren, de lichte én donkere kanten van onze zelf. Doen we dat niet, dan projecteren we onze ‘schaduw’, zoals hij dat noemde,...

Doodlopende weg. Welke signalen negeer jij? Op een mooie zomeravond wandel ik met mijn vriendin over de dijken dichtbij haar huis. Het is hoog water en de route die we graag lopen door de uiterwaarden is ondergelopen. 'Gelukkig' staan er hekken en borden met: hoog...

Ik kwam in een onvermijdelijke burn out terecht. Natuurlijk had mijn omgeving die al lang aan zien komen. Maar ik stond nog in standje ‘overleven’, vermijden, doorgaan, volhouden, gas blijven geven en vooral niet luisteren naar de kleine stem vanbinnen…