Heel spontaan uit het niets, kreeg ik dit gedicht van een van mijn allerliefste vriendinnetjes. Volg je eigen pad. Ik denk niet dat het uit het niets kwam. Ik was namelijk aan het zwabberen, richting kwijt en koers verloren. Ik wist het even niet meer. Het gedicht hangt in mijn werkkamer, en herinnert me er steeds aan dat ik moet luisteren naar die kleine stem van binnen. Die stem, intuïtie, gids, god, hoe je die ook wil noemen, die soms overschreeuwd wordt door lawaai van buiten. Om weer naar die stem te kunnen gaan luisteren, is het belangrijk om stil te kunnen zijn. Als je niet weet wat je moet doen, wordt dan stil.
PAD
neem de bocht
en als je wilt
vlieg je er zingend uit
klim de berg
en als je mag
stop je vlak voor de top
volg de lijn
als het je past
blijf je steeds er binnen
dwaal doodlopend
als je botst
verleg en laag je lat
maar blijf
in godsnaam
op het echte
en niet het rechte pad
Merel Morre
