ROSALIE
MOEDER

Ze stapt binnen. Ze zegt: ‘Als ik zo doorga, word ik niet oud.’
Ze heeft duidelijk overgewicht. Een gewicht dat heeft te maken met bescherming. Van ruimte innemen. Het gewicht is al een tijdje bij haar en zal ook niet zomaar weggaan. ‘Ik moet iets doen’, zegt ze.

‘Waar verlang je naar’? Vraag ik haar. Het is al lang geleden dat ze zich vrij heeft gevoeld. Ruimte voor haar is er niet echt. 
Een jong gezin met kleine kinderen. Ze mist het dansen het meeste, zegt ze. Dansen met vrienden, buiten, op een veldje,
fijne muziek en ondergaande zon. De laatste tijd gaat haar leven vooral over verantwoordelijkheden dragen. Ze is moe.

We gaan een helende reis maken. ‘Waar ben je’? Vraag ik haar.
Ze daalt af in haar binnenwereld. En komt daar op de mooiste plekken: watervallen, stromende beekjes en prachtige bloemen.

 En dan ineens is daar storm, Verandert haar binnenwereld in storm. ‘Wordt, maar storm’, zeg ik. En ze wordt storm, wind en regen.

Ze is heel krachtig. Heeft storm een naam?
‘Hulk’, zegt ze resoluut. En storm verandert in Hulk.
‘Beschrijf Hulk eens?’ Hulk is groen en zit voorovergebogen.
Hij is verdrietig. Hij voelt zich niet begrepen.
Hij voelt zich niet gezien. 

Ze maakt contact met de boosheid in haar. 
Het dragen. En daarmee komt er ruimte in haar.

Ze opent haar ogen en zegt:
‘Ik weet wat ik moet doen’.